Κριτική για τον "ΠΛΟΥΤΟ" !

του Βασίλη Βασιλάρα

 ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ…

ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ

 “Το δημοκρατικό πολίτευμα μειονεκτεί από τη φύση

του και διαφθείρει τους ανθρώπους”.

Μέσα σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνεται όλη η ουσία του έργου 

του Αριστοφάνη, έργου διαχρονικού και επίκαιρου συγχρόνως.

 Ένα ενδιαφέρον στοιχείο από τη ζωή του μεγάλου μας ποιητή αποτελεί 

το γεγονός ότι ο συντηρητισμός του που αποτυπώθηκε σε όλο το φάσμα 

του έργου του, δεν απορρέει από την ηλικία στην οποία βρισκόταν

 όταν έγραψε το έργο (60 ετών) αλλά από κάτι άλλο.

 Στ’ ότι αν και ήταν μόλις 23 ετών όταν πρωτοεμφανίστηκε 

στη θεατρική σκηνή της Αθήνας με το έργο “Δαιταλής”, 

ανέδειξε με αυτό θέματα κοινωνικής φύσεως,

 ήτοι την σύγκρουση ανάμεσα στην παλιά και τη νέα γενιά, 

την παλιά και τη νέα νοοτροπία. Το αξιοπερίεργο βέβαια δεν ήταν αυτό.

 Ήταν το γεγονός ότι τάχθηκε στο πλευρό των γέρων και έγινε 

υποστηρικτής της παράδοσης, κάτι που εξελίχθηκε εν τέλει σε στάση ζωής.

Όπως γίνεται σε πολλά έργα με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο,

ο σκηνοθέτης/ τιδα έχει το ελεύθερο να εκφράζει μέσω του έργου

το οποίο ανεβάζει, ενίοτε είτε προσωπικές πεποιθήσεις,

είτε εισάγοντας στοιχεία που απορρέουν από μια κατάσταση

συγκεκριμένης περιόδου σε μία πόλη ή χώρα γενικότερα.

Αν και η “παράβαση”, ένα από τα διαλογικά μέρη που βασίστηκε η

 Αρχαία Κωμωδία εκλείπει από τα δύο τελευταία έργα του

Αριστοφάνη (Εκκλησιάζουσες, Πλούτος), λόγω των εξελίξεων

μετά τον Πελοποννησιακό Αγώνα και τον περιορισμό

των πολιτικών ελευθεριών που ακολούθησαν, θεωρώ ότι η εισαγωγή της

 στον Πλούτο στη μέση του έργου, είχε σκοπό να αφυπνίσει συνειδήσεις

 και να υπενθυμίσει στο κοινό κάτι σημαντικό. Ότι η άδικη κατανομή

των αγαθών που γίνεται αντικείμενο πραγμάτευσης,

συνέβαινε πάντοτε, ανεξάρτητα ποιο δημοκρατικό πολίτευμα κυριαρχούσε.

 Σε ότι αφορά το έργο αυτό καθεαυτό, νομίζω ότι όταν μια

ομάδα ανθρώπων συζητούν για τις έννοιες των λέξεων προσήλωση,

πίστη και αγάπη, δε θα δυσκολευτεί να τις βρει αν παρακολουθήσει

 τις παραστάσεις της σκηνοθέτιδας Στέλλας Νικολοθανάση

και της αξιόλογης ομάδας της.

Ο άνθρωπος αυτός με το ασύγκριτο πάθος και δημιουργικότητά του,

 κατορθώνει με μαεστρία να συνθέτει κάθε φορά μια μελωδία

γεμάτη ηχοχρώματα που συγκινούν και ταξιδεύουν το κοινό.

Με άξιο συμπαραστάτη - συνοδοιπόρο τον σύζυγό της Νίκο Χριστοδουλή

 και τους ηθοποιούς της, με αυταπάρνηση και πείσμα

στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε,

έδωσαν μια εξαιρετική παράσταση το βράδυ της 26^ης Μαΐου

στην κατάμεστη αίθουσα του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Ζεφυρίου.

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε από ερασιτέχνες ηθοποιούς. 

Αλλά για ποιους ερασιτέχνες μιλάμε; Διότι αν τα στοιχεία αυτά που 

ανέφερα πιο πάνω και που εμφανίστηκαν στην μικρή αυτή θεατρική σκηνή, 

εμφανίζονταν στους επαγγελματικούς θιάσους, το θέατρό μας, 

αυτό το πλούσιο οικοδόμημα της ζωής μας, θα ακολουθούσε 

μια πιο στέρεα και διαυγή πορεία στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου μας. 

Μακριά από “βεντετισμούς και φθηνοσκορπίσματα” όπως θα έλεγε και μεγάλος μας θεατράναθρωπος Κάρολος Κουν. 

Κλείνοντας να τονίσω ότι σε αυτό το αποτέλεσμα, συνετέλεσαν όλοι,

δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Δεν αναφέρομαι ποτέ προσωπικά 

όταν πρόκειται για μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης! 

Εύχομαι να συνεχίσουν έτσι και είμαι βέβαιος ότι η συγκεκριμένη 

θεατρική ομάδα θα συνεχίσει να αποτελεί μια αχτίδα φωτός 

στον Πολιτισμό της κρίσης…